در زندگي تودهء مردم ما که زندگي اش توده اي انباشته از عقده ها و رنج ها و جراحت هاست،و آرزوهاي مُرده و اميدهاي بر باد رفته و خواستن هاي سرکوفته و عشق هاي بي سرانجام و خشم هاي فرو خورده،و همه نبايستن و نخواستن و نتوانستن و نگذاشتن و نشدن و نگفتن و نرفتن و نه،و نه، و نه!،«عاشورا» زانوي مهربان سرنهادن و دامن مَحرمِ گريستن نيز هست.و در اين فاجعهء هولناک بشري،هر کسي فاجعهء خويش را نيز مي نالد.و دلهائي که در اين روزگار،نه حق انتخاب،که حق احساس،و چشم هائي که نه نگاه،که حق اشک،و حلقوم هائي که نه فرياد،که حق ناله نيز ندارند،از «عاشورا» است که حق هاي از دست رفتهء خويش را،هر ساله مي ستانند.و نيز غرورهاي مجروحي که به ناليدن محتاجند،اما شرم دارند،و تحمل لبخند بر لب هائي که در پس آن،ضجّه ها پنهان است،و تحميل آرامش بر چهره هائي که طغيان ها را در خويش کتمان مي کنند،«آنان را شهيدي ساخته است،که بر روي زمين گام بر ميدارد».و به هر جا که مي گريزد،«کربلا» است،و هر ماهي که بر او مي رسد،«مُحَرّم»،و هر روزي که بر او مي گذرد،«عاشورا»
و من سوگوار مرگ خويش،در دل ام عاشورائي از قتل عام همهء اميد هايم. و من شاهد کربلاي سرنوشت مظلوم خويش و شهيد اسارتِ هر چه از من بازمانده،و چه دردناک سرنوشتي!در ميان روشنفکران،متهم به دين داري؛و در ميان دينداران،منسوب به بي ديني. و در وراي اين هر دو نيز،يک «خارجي مذهب،که سر از بيعت با امير المؤمنين پيچيده»!
و من که صدق اين سخن امام صادق(ع) را،همهء عمر تجربه کرده بودم،که:
«همه ماه،مُحرّم است و همه جا،کربلا،و همه روز،عاشورا»
ادامه دارد.
درباره این سایت