سي و دو) بکوش تا عظمت در نگاه تو باشد،نه در آنچه بدان مي نگري!
سي و سه) .سپس جاري شويد از همان جا که خلق جاري است.(بقره199)اين قيد به خاطر آن است که در جاهليت بزرگان و اشراف در مسيري اختصاصي،کنار از بستر رودي که تودهء مردم در آن به سوي مشعر جاري بودند،حرکت مي کردند.
سي و چهار) در عرفات،شناخت،جمع بود و در مشعر،شعور،مفرد!يعني که واقعيت ها گوناگون است و بسيار،اما حقيقت،يکي است و راه يکي!راه مردم،که به سوي خدا مي رود!
سي و پنج) قيد هائي مانند خدمت يا خيانت و .در شعور مطرح است،نيروئي که علم را به استخدام در مي آورد،جهت مي بخشد،فجور مي آفريند يا تقوي،صلح يا جنگ،عدالت يا ظلم.
سي و شش) عرفات،مرحلهء آگاهي است،شناخت يک رابطهء عيني است.رابطهء ذهن با واقعيت خارج(جهان،برون ذات)چشم مي خواهد و روشنائي؛اما شعور،مرحلهء خودآگاهي است،قدرت فهم است و اين يک مسئلهء ذهني،درون ذات.
سي و هفت) شگفتا!شعوري زادهء شناخت و زايندهء عشق،همسايهء ديوار به ديوار علم و ايمان:ميانهء عرفات و مني!پس از عرفات و پيش از مني.
سي و هشت) دستورها دقيق،اجتناب نا پذير و دو دو تا چهار تا است،حوصلهء تحمل توجيه و تأويل هاي صوفيانه و فيلسوفانه و زاهدانه را ندارد،کار دعا و توسل و شفاعت و ناله و استغاثه و نذر و نياز و رشوهء مذهبي و کلاه شرعي و خدعهء فقهي و گشادبازي هاي ولايتي و خيال پردازي هاي فيلسوفانه و لااباليگري هاي صوفيانه نيست،اطاعت محض است و عمل و اثر.مو به مو بايد اجرا کني.اطاعت،اينجا،بي چون و چرا است،هيچ راه گريزي نيست،هيچ چيزي جاي آن را نمي گيرد،تقصير تو را،در اينجا،هيچکس بر تو نمي بخشد،نمي تواند ببخشد.فراموش نکني،در اين کوهستان ها هيچ کس کاره اي نيست.ابراهيم (ع)و محمد(ص) اگر يک گلوله بر خطا زدند،يکي کمتر زدند،مسئولند،حج نکرده اند.اگر اشتباه کني،بايد جريمه بدهي،راه ديگري وجود ندارد،بافندگان کلاه شرعي،سرشان در اينجا بي کلاه است.
سي و نه) و تو؟زنداني چهار جبر،چهار زندان بزرگ!طبيعت و تاريخ و جامعه و خودت!رهائي از سه زندان اول،با علم،ميسر است.اما علم از گشودن اين چهارمين زندان،عاجز است،که آن سه زندان در بيرون از تو بود و اين چهارمين،در درون تو است،در خود عالم بودن تو است!
چهل) سرنوشت تو،متني است که اگر نداني،دست هاي نويسندگان مي نويسند،اگر بداني،خود مي تواني نوشت.
ادامه دارد.
درباره این سایت