اسلام در اين هنگام،نه تنها در ميان تودهء مذهبي،روح و جهت تازه يافت،که حتّي در چشم روشنفکران مادّي و ضدّ مذهبي هم جاذبه اي نيرومند و ايمان آور گرفت و مردي چون هانري آلک،سردبير رومهء «جمهوري الجزاير»(ارگان رسمي حزب کمونيست الجزاير)که فرانسوي نژاد بود و به رغم دستور حزب،به صف مجاهدان اسلام پيوسته بود،در زندان نوشت که:«در چنين جائي،پَستانه است که از شکنجه هاي شگفتي که به من داده اند سخن بگويم.اينجا هر ساعت،مجاهدي را از اتاقهاي يکي از طبقات زندان به صحن حياط زندان پرت مي کنند و من مي بينم که اينها در حالي که پيداست شکنجه هاي طولاني و مهيبي را تحمّل کرده اند،با دهاني شکسته و خونين،کلمات نامفهومي از يک دعاي مشهور را بر زير لب دارند؛من معني اين کلمات را نمي فهمم که چه مي گويند،امّا همين اندازه مي دانم که اکنون،از ميان همهء مکتب ها و ايدئولوژي هاي جهان،تنها چيزي که بدان معتقدم،همين کلمات نامفهوم است»![پيداست که شهادتين خود را مي گفتند،امّا براي هانري آلگ که فرانسوي است،مفهوم نبوده است].
اين همه پيروزي ها در همين سالها و در برابر همين غرب و واقعيّتهاي همين قرن،تنها از آنجا به دست آمد که مسلمانان آموختند که قرآن،کتابِ خواندن است و نه تبرّک کردن؛يک پيام است که بايد شنيد،نه يک شيء مقدّس و يک فتيش که بايد آن را پرستيد؛«سخن»است و در آن،«انديشه» نهفته است،نه شيئي که در آن«مانا» باشد – نيروي مرموزي که در اثر تماسّ و دست کشيدن در اشياء و اشخاص حلول کند و اثر غيبي بگذارد-اين است که قرآن،اگر در جامعهء مسلمين«کتاب»شود و خوانده شود،فهميده شود و مطرح شود،اگر به مؤمنانش بگويند که: «او حرف مي زند،خطابش به توست و بايد گوش دهي،گوش کني که چه مي گويد»،نجات بخش است و بيدار کننده و سازنده،نه تنها در گذشته،اين قدرت را نشان داده است،که امروز نيز چنين است و نه تنها در برابر امپرياليسم روم و ايران قديم،که در برابر استعمار جديد نيز.
ادامه دارد.
درباره این سایت